Transmetohet që Lukmani i urtë ka qenë shërbëtor te një i pasur.
Një ditë, zotëriu i tij e urdhëroi ta therrë një dele dhe t’ia sjellë dy organet më të mira. Lukmani pasi e therri delen, ia dërgoi zotëriut të tij gjuhën dhe zemrën. Pas një kohe përsëri e urdhëroi ta therrë një dele dhe tani t’ia sjellë dy organet më të këqija, dhe Lukmani përsëri solli gjuhën dhe zemrën.
I çuditur me sjelljen e tij, zotëriu i tha:
- Unë të urdhërova që të më sjellësh dy organet më të mira, e ti më solle gjuhën dhe zemrën, pastaj të urdhërova që të më sjellës dy organet më të këqija, e ti përsëri më solle gjuhën dhe zemrën - ku është fshehtësia e sjelljes tënde në këtë mënyrë?”
Lukmani u përgjigj:
- Vërtetë nuk ka gjë më të bukur se gjuha dhe zemra kur janë të pastërta, dhe asgjë më të keqe se këto kur janë të prishura.
Përktheu dhe përshtati:
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi
